ਸਭ ਕੁਝ ਦਿਸ਼ਾਹੀਣ ਤੇ ਅਨਿਸ਼ਚਿਤ ਹੈ -ਪ੍ਰੋ. ਤਰਸਪਾਲ ਕੌਰ

ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਲੇਖ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਪ੍ਰੋ ਤਰਸਪਾਲ ਨੇ। ਜਿਸ ਕਦਰ ਭਾਰਤ, ਖ਼ਾਸ ਤੌਰ `ਤੇ ਪੰਜਾਬ, ਵਿੱਚ ਲੋਕਤੰਤਰ ਦਾ ਦਿਵਾਲਾ ਨਿੱਕਲ਼ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਭਵਿਖ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਬੱਤੀਆਂ ਗੁੱਲ ਹੋ ਗਈਆਂ ਜਾਪਦੀਆਂ ਨੇ। ਜਵਾਨੀ ਨਸ਼ਿਆਂ ਅਤੇ ਅਸ਼ਲੀਲਤਾ ਦੇ ਚਿੱਕੜ ਵਿਚ ਧੱਕ ਦਿਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਟੀ ਵੀ ਨੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਮੰਦਰ ਜੋਤਸ਼ੀ ਤੇ ਡੇਰੇਦਾਰ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਲੈ ਆਂਦੇ ਹਨ। ਲੋਕ ਰੱਬਵਾਦੀ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਦਿਮਾਗ਼-ਧੁਲਾਈ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ਼। 2013 `ਚ ਦੁਨੀਆਂ ਕਿਤੋਂ ਦੀ ਕਿਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਹੈ ਲੇਕਿਨ ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਰਤੀ ਹਾਲੇ ਵੀ ਅਨਪੜ੍ਹ ਤੇ ਚਾਲਾਕ ਸਾਧਾਂ ਬਾਬਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਭਵਿਖਤ ਲਭਦੇ ਫਿਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ, ਬੀਮਾਰੀਆਂ, ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ, ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ, ਮਹਿੰਗਾਈ ਆਦਿਕ ਬੁਰਾਈਆਂ ਦੇ ਖ਼ਾਤਮੇ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਿਥੇ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਵਿਚੋਂ ਰੜਕ ਕੱਢ ਲਈ ਗਈ ਹੈ, ਡੰਗ ਕੱਢ ਲਿਆ ਹੈ, ਕਣ ਕੱਢ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਲੋਕ ਕਿਸਮਤਵਾਦੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਮੈਂ 38 ਸਾਲ ਤੋਂ ਕੈਨਡਾ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ, ਏਥੇ ਗੋਰਿਆਂ ਕੋਲ ਨਾ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਹੈ, ਨਾ ਮੱਕਾ, ਨਾ ਪੁਰੀ ਦਾ ਮੰਦਰ, ਨਾ ਦੁਰਗਿਆਨਾ, ਨਾ ਕੇਦਾਰਨਾਥ, ਨਾ ਕਾਲੀ ਮਾਤਾ, ਨਾ ਨੈਣਾਦੇਵੀ; ਏਹ ਲੋਕ ਨਾ ਨਾਮ ਜਪਦੇ ਹਨ, ਨਾ ਪਾਠ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਨਾ ਟੱਲ ਖੜਕਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਨਾ ਧੂਫ਼ ਬੱਤੀ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਨਾ ਇਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤਧਾਰੀ ਹਨ, ਨਾ ਬੋਦੇ ਰਖਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਨਮਾਜ਼ਾਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਨ, ਬੱਸ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲੁਤਫ਼ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਬੀਅਰ ਵਿਸ੍ਹਕੀ, ਮੀਟ ਮੱਛੀ, ਸਭ ਕੁਝ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਕੋਈ ਧਾਰਮਿਕ ਰਹਿਤ ਮਰਯਾਦਾ ਨਹੀਂ ਰਖਦੇ। ਪਰ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਇਕ ਇੱਕ ਪਿੰਡ `ਚ ਚਾਰ ਚਾਰ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਮੰਦਰ ਪਰ ਲੋਕ ਨਸ਼ੇੜੀ, ਚੋਰ, ਚੁਗਲਖੋਰ, ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ, ਵੱਢੀਖੋਰ ਬਲਾਤਕਾਰੀ ਤੇ ਕਮੀਨੇ। ਇਹ ਗੱਲ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਪੈਂਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ।